In 1948 vindt de eerste Ronde van Nederland plaats, een nationale gebeurtenis, groots opgezet met ploegen uit de dan belangrijkste Europese wielerlanden. Het hele land staat op zijn kop, zo schrijven de kranten. Bij de start op de Dam in Amsterdam zijn vele duizenden mensen aanwezig. Scholen gaan dicht en fabrieken worden tijdelijk gesloten om de doortocht van de karavaan te kunnen meemaken. De slotetappe in Zuid-Limburg is ook in het Heuvelland de gebeurtenis van het jaar, duizenden mensen staan ook hier langs de route. De ‘bergetappe’ in het Heuvelland is van beslissende invloed op het eindresultaat van de Ronde.
Een vrouw uit Gulpen, Jeanne Martinussen, zelf een hele goede wielrenster die menig mannelijke wielrenner verslaat, speelt een belangrijke rol in de organisatie van deze etappe. Zij is het eerste vrouwelijke jurylid van de Nederlandse Wielerunie, onder meer kamprechter, degene die de tijd en de volgorde van binnenkomst van de renners bepaalt. Jeanne zet ieder jaar het hele parcours uit van de koninginnenrit: heuvel op en af zoals nu nog in de Amstel Gold Race. Deze etappe gaat over nog niet-geasfalteerde wegen en is in 1948 extra zwaar door de stromende regen.
Omdat Jeanne de Franse taal goed beheerst, maakt zij na elke etappe ook de communiqués in het Frans en geeft zij, zoals ze dat zelf zegt, ‘aan de couranten’ de uitslag van de etappes door. Jeanne krijgt bloemen van de Franse renners omdat zij zo goed voor hen gezorgd heeft en hen in het Frans steeds op de hoogte heeft gehouden van alle wetenswaardigheden. Ze wordt door de renners ook gejonast, in de lucht gegooid, wat haar thuis een flinke reprimande oplevert. ‘Mijn vader was heel kwaad op mij, hij vond het totaal niet kunnen dat mannen dat met mij deden.’
Terugblikkend op deze Ronde zegt ze op latere leeftijd in een interview: “Bij de verkenning van het traject had majoor Oor van de Rijkspolitie zich afgevraagd wie déze steile klim nu weer had ontdekt? ‘Majoor, de dame achter U heeft deze ontdekking gedaan’, was het antwoord van zijn chauffeur.” De route werd onmiddellijk goedgekeurd. Tot haar huwelijk in 1953 zal zij lid blijven van de jury van de Ronde van Nederland.
