Het waren spannende dagen in augustus 1955 toen drie mijnwerkers van de mijn Willem-Sophia zaten ingesloten in een nieuwe mijnschacht, op een diepte van 217 meter. Onder hen P.A. Bertram uit Nijswiller. Toen ze op een avond in de schacht aan het werk waren, was er een instorting en een enorme steenmassa van 13,5 meter dik blokkeerde de doorgang. De luchtbuis die voor de zuurstof moet zorgen in de gang functioneerde gelukkig nog en via een verbindingsbuis konden zij water en speciaal vloeibaar voedsel ontvangen, samengesteld op advies van een arts.
Een gespecialiseerd Duits bedrijf ging met een grote boor vanaf een lagere verdieping op 240 meter een gat maken naar de hoogte van 217 meter en door dat boorgat zouden de mannen hun plek kunnen verlaten. Dit technisch huzarenstukje leverde na vier dagen het gewenste resultaat op. De drie mannen konden zich op maandagmiddag 16.40 uur, door het boorgat laten afzakken naar 240 meter.
De eerste mijnwerker die eruit kwam, sprak met humor: ‘ik heb dat natte boorgat meteen maar even droog gemaakt voor mijn vrienden die dadelijk komen’. Bertram uit Nijswiller was de laatste die uit het gat kwam. De vreugde was enorm. Toen ze met de lift boven kwamen en het daglicht zagen, werden de Duitse redders en de bevrijde mannen met een oorverdovend gejuich ontvangen. Volgens de krant zag het bevrijde drietal er nog goed, ‘patent’, uit, afgezien van het kolenstof op hun huid. De verheugde collega mijnwerkers hesen de drie bevrijde mannen en de Duitse redders op de schouders. Een Duitse boormeester, die uren en uren aan de boormachine had gezeten, werd, het meesttoegejuicht. Vrouwen en kinderen hadden vier dagen en nachten in spanning zitten wachten op deze terugkeer. Bertrams vrouw, twee dochters en vader stonden hem bij de mijn al op te wachten. De mijndirecteur bracht hem in de auto persoonlijk naar Nijswiller waar de hele bevolking op de been was. De burgemeester van Wittem, Merckelbach, was de eerste die hem begroette, daarna volgden nog vele dorpelingen die persoonlijk de geredde man in zijn versierde huis kwamen feliciteren. Het duurde tot laat in de avond voordat hij rust kreeg. Maar hij had daarna genoeg tijd om bij te komen want het bedrijf gaf hem en zijn twee collega’s een week verlof.
